Tijdens een bezoek aan van Assem Interieurbouw in Utrecht, werd ik voorgesteld aan Cecile, werkzaam als meubelmaker / cnc programmeur. Cecile nam deel aan het gesprek en we raakten een beetje in gesprek over haar achtergrond. Cecile vertelde mij dat zij HBO Media, Informatie & Communicatie heeft gestudeerd voordat ze aan haar opleiding tot meubelmaker begon.
In mijn functie ben ik onder andere verantwoordelijk voor de instroombevordering. Dat betekent dat ik jongeren moet voorlichten en enthousiasmeren voor de beroepen binnen de meubel- en interieurbouw branche. Eén van de grootste uitdagingen hierin zijn wel de ouders. Deze mensen zijn met alle goede bedoelingen erg gefocust op het onderwijs niveau. HBO is toch wel het minimale wat een kind moet halen om aan de behoefte van deze ouders te voldoen. Daar kunnen we wat van vinden, echter het is iets waar we mee moeten dealen. Precies om deze reden maakte Cecile mij nieuwsgierig. Een HBO opleiding afgerond en nu werkzaam als meubelmaker. Ze wilde gelukkig meewerken aan mijn interview.
Voor de middelbare school kreeg Cecile VWO advies. “Maar dat wilde ik niet, want ik wist dat ik liever iets in de praktijk wilde doen” vulde ze aan. “Ik besloot HAVO te gaan doen. Leraren hebben wel pogingen gedaan om me over te halen VWO te doen, maar ik ging toch echt voor de HAVO” aldus Cecile.
Met haar 17 jaar in HAVO 5 beland, wist ze niet zo goed wat ze wilde. Toch moest ze een studiekeuze maken en de media wereld sprak haar wel aan. Ze startte met de opleiding HBO Media, Informatie & Communicatie in Enschede. Lekker om de hoek, dus kon ze ook thuis blijven wonen. Cecile liep stage bij een regionale zender en werkte daar mee aan verschillende programma’s. Haar afstudeerproject was een documentaire over taaislijmziekte, waarbij ze korte portretvideo’s maakte van leeftijdsgenoten met deze aandoening.
Na haar studie afgerond te hebben startte Cecile bij een bedrijf als “creative developer”, hier deed ze vrijwel alles. Van het maken van video’s, websites en andere content tot interviews. Ze werkte veel voor gemeentelijke instanties en andere bedrijven. “Het was leuk werk en veelzijdig hoor, maar wel alleen maar achter de computer” vertelt ze lachend. “En ik was steeds zo moe van bellen, praten, mailen en zitten” voegt ze er nog aan toe. “Moe van het “niks” doen ?”, vraag ik haar lachend. Ze beaamde dat het wel zo voelde. “Ik wilde liever fysiek dingen maken” was haar conclusie.
Nieuwsgierig naar haar achtergrond vraag ik hiernaar. Cecile vertelt dat haar opa een meubelwinkel had en stoffeerder was. Haar vader heeft de zaak overgenomen. Haar andere opa, die ze niet echt gekend heeft, was meubelmaker. Cecile heeft haar vader vaak meegeholpen met zijn werk als stoffeerder / woninginrichter en kwam zo in aanraking met het vak.
Het is dus niet heel vreemd dat Cecile haar oom het meubelmaker vak voorstelde. Dat leek haar wel leuk en ze besloot wat bedrijven via e-mail te benaderen. Van Assem interieurbouw was daar één van en ze reageerden direct. Sterker nog, Cecile mocht de volgende dag al op gesprek komen. En het was een fijn gesprek, doordat er open gesproken werd over wat het werk inhield, wat de leuke en minder leuke dingen waren. Tijdens het gesprek kreeg ze te horen dat ze graag met haar verder wilden via een BBL opleiding.
Dit was even slikken, Cecile had nog een vaste baan en had niet verwacht dat het allemaal zo snel zou gaan. Uiteindelijk besloot ze er toch voor te gaan.
In januari startte ze haar niveau 3 opleiding bij het @ROC Midden Nederland in Nieuwegein. Dit was lekker dichtbij, want Cecile woonde inmiddels in Utrecht. Ze voelde zelf niet zo de behoefte de opleiding te doen, aangezien ze alles ook in het bedrijf kon leren. Daarbij zit je vaak tussen hele jonge tieners in zo een groep. Maar.. Cecile was niet de oudste, er was zelfs een vrouwelijke studiegenoot van 55 jaar jong bij. Ook de docenten @Dirk ploegers en @alida Wapstra heeft Cecile ervaren als fijne betrokken docenten. Sterker nog, ze heeft enorm veel respect voor hen gekregen. “Ze waren meer maatschappelijk werkers dan docenten, zoveel geduld als zij hebben” legt ze uit.
Toch hebben ze niet lang van elkaar kunnen genieten, in maart ging alles op slot door het Covid virus. Voor Cecile pakte dit goed uit. Zo kon ze in haar eigen tempo de opleiding volgen en zo kwam het dat zij na 1,5 jaar de opleiding heeft afgerond.
Haar inwerkperiode bij Van Assem heeft ze ook heel fijn gevonden. Dankzij haar leergierigheid en behoefte om ‘te willen leren’ waren collega’s bereid om alles uit te leggen en namen haar mee op sleeptouw. Een collega van Cecile heeft hier een mooie theorie over: Sommigen jongeren kiezen de opleiding omdat het ze “wel leuk lijkt”, echter als een vrouw er voor gaat, heeft ze er meestal al goed over nagedacht en ben je meestal gemotiveerder om het vak te leren. Een mooie theorie, naar mijn mening.
Waar ze het meeste aan moest wennen was de cultuur. Waar ze in de media wereld in de ochtend rustig opstartte met een bak koffie en een praatje over het weekend, starten ze bij van Assem gelijk aan de werkbank en zijn er vaste tijden voor koffie pauze.
Wat Cecile minder leuk vindt aan het vak ? “Montage op locatie” vertelt ze. “Vaak zit je tussen personeel uit de bouw die regelmatig opmerkingen naar me maken omdat ik een vrouw ben. Dat blijf ik toch ongemakkelijk vinden”. We zijn het er samen over eens dat hier nog een slag te slaan valt. Net als de afwezigheid van damestoiletten en andere faciliteiten in deze sectoren.
Cecile is inmiddels ook ingewerkt op CNC programmeren, wat ze 2 dagen in de week doet. De andere 3 dagen blijft ze lekker meubelmaker. Want dat is wat ze wilt, lekker met haar handen bezig zijn. Van Assem heeft haar ook al benaderd voor de functie van Werkvoorbereider, maar daar heeft ze nog even voor bedankt.
Toch ben ik nog benieuwd naar Cecile haar toekomstdromen. “Ik wilde eigenlijk na 2 jaar bij van Assem voor mezelf beginnen, samen met mijn vader. Dat heb ik voorlopig losgelaten, want je hebt dan toch wel veel machines en gereedschap nodig”. Cecile zit goed op haar plek bij van Assem en wil daar voorlopig blijven. “Misschien ga ik uiteindelijk toch nog een opleiding werkvoorbereiding doen” vult ze aan.
Als je het mij vraagt, kan Cecile alles binnen ons vakgebied. Mooi om te horen dat zowel een bedrijf als een zij-instromer elkaar zo goed getroffen hebben.
En Cecile? Zij is voor mij een groot voorbeeld voor zij-instromers en vrouwen die het vak in willen. Maar het allermooiste voorbeeld is zij wel voor de mensen die durven te gaan voor wat hun hart ze ingeeft in plaats van voor niveau.
Dank je wel Cecile, ik hoop je nog vaak te zien in onze branche.